เรื่องย่อ

เฟิร์น หญิงสูงวัยที่มีอายุอยู่ในช่วงวัยเกษียณ สามีมาจากไปแบบกระทันหัน ไหนจะเป็นเรืองงานที่โรงงานโดนสั่งปิด คนรอบข้างเริ่มจากไป เธอจึงตัดสินใจขึ้นรถตู้คันโปรดของเธอ และออกเดินทางไปทางตะวันตกของอเมริกา โดยใช้ชีวิตและอาศัยอยู่บนรถตู้ที่เป็นเสมือนบ้านเคลื่อนที่ของเธอ กลายเป็นเหมือนโนแมดยุคใหม่ที่ยังกระหายการเดินทางและค้นหาจุดหมายใหม่ๆ ให้กับช่วงชีวิตที่ใกล้จะถึงบั้นปลายเรื่อยๆ

หนังเรื่องนี้เหมาะกับใคร

สำหรับ Nomadland เป็นหนังดราม่าที่เหมาะกับคนดูหนังในกลุ่มสายรางวัลโดยเฉพาะไม่เหมาะกับคนโลกสวยที่ต้องการมองหาความสนุก พล็อตเรื่องคือการพาคนดูไปสำรวจโลกที่คนอายุเยอะไร้การช่วยเหลือหลายๆคนโดนทอดทิ้งไม่ได้รับการเหลวแลจากสังคมแบบอเมริกันชน ประเทศที่หลายคนใฝ่ฝันว่าต้องมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี เนื้อหาไม่ได้ดูยากแต่มี Message ที่คมคาย หนังเล่าเรื่องได้น่าสนใจ คนจะดูเรื่องนี้ได้ต้องอาศัยความเข้าใจและต้องตีความเพราะไม่ใช่คนทั่วไปจะดูแล้วเข้าใจ เพราะเนื้อหาเปิดพื้นที่ให้คนดูได้สงสัยและตั้งคำถามมากมาย

รีวิว / สรุปเนื้อหา

ไม่มีความรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้ดูยาก กลับรู้สึกว่าหนังเป็นการสำรวจกลุ่มคนสูงวัยที่กำลังโดนทอดทิ้งจากสังคมอเมริกันชน เรามักชอบบอกว่าอเมริกันคือสังคมที่เปิดกว้างมีเสรีภาพ บางทีดูเรื่องนี้จบอาจต้องเปลี่ยนความคิดไป ผู้หญิงสูงวัยเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่คาดคิด งานที่กำลังทำอยู่โรงงานดันมาปิดตัว ชีวิตไร้ความหวัง คนรอบข้างรุ่นราวคราวเดียวกันจากไปเรื่อยๆ สังคมอเมริกันคนร่ำรวยเป็นระบบ แต่อีกด้านหนึ่งคนเป็นแรงงานฝีมือที่ปรับตัวไม่ทันกลับค่อยๆโดนระบบกลืนกิน จนแล้วจนรอด สิ่งที่ได้รับเป็นการตอบแทนก็คือการถูกระบบอันโหดเหี้ยมเลือดเย็นบดขยี้และคายทิ้งอย่างไม่ใยดี หนังพูดถึงกลุ่มที่ไม่มีแม้แต่โอกาสได้รับการโอบอุ้มจากรัฐสวัสดิการที่พวกเขาเข้าไม่ถึงมัน มันมีฉากหนึ่งให้คิดตามทำไมพวกเขาต้องมามีสังคมที่ต้องมานั่งคุยกันแบบเรื่องเดิมๆกับคนวัยเกษียณแบบนี้ด้วยเนี่ย ประเทศยักษ์ใหญ่แต่ทำไมคนแก่โดนทอดทิ้งตาดำๆแบบนี้ ส่วนตัวคิดว่าในเมื่อคนแก่มีฝีมือก็ควรได้รับโอกาสเปิดกว้าง เพื่อจะได้มีชีวิตที่ดีมีลมหายเพื่อใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างมีคุณค่าไม่ใช่ตื่นมาไม่รู้ว่าชีวิตต้องการอะไร

ค่อนข้างชอบหนังเรื่องนี้ตรงที่กล้าวิพากย์วิจารณ์สังคมอเมริกันชน ผ่านมุมมองของคนนอกที่มาอาศัยอยู่ในอเมริกานานๆ โคลอี เจา มันเลยทำให้หนังเรื่องนี้ดูสมจริง ไม่มีการมาปั้นเรื่องแต่ง เธอคือคนจีนที่เข้าอกเข้าใจกลุ่มคนบั้นปลายที่ต้องเจอกับสถานการณ์ลำบากหาทางออกให้ชีวิตไม่ได้ หนังเองก็ไม่ได้โยนว่าใครผิดหรือถูก หรือตำหนิความโหดร้ายสภาพสังคมอเมริกัน หนังแค่พาคนดูไปสัมผัสหัวอกกลุ่มคนสูงวัยที่ไม่ได้ต้องการให้ใครมาเห็นอกเห็นใจ สิ่งที่พวกเขาต้องการคืออิสรภาพ หนังดำเนินเรื่องได้งดงามแต่ในเวลาเดียวกัน ตัวละคร โลเคชั่นงานภาพของหนัง ซาวด์ประกอบที่มาขับเคลื่อนในแต่ละซีน มันพาคนดูไปสัมผัสถึงจิตใจคนสูงวัยที่มีความเหงา จะบอกว่าหนังมีกลิ่นอายหว่อง กาไวอยู่เหมือนกัน งานภาพวิธีการเล่าแต่ละฉาก บรรยากาศหนังมันเต็มไปด้วยการสำรวจความรู้สึกนึกคิดของตัวละครอย่างเฟิร์น ทำให้เธอไร้ความหวังไร้โอกาสจะมีชีวิตที่ดี และภาพของหนังเรื่องนี้ก็ทำให้เราเข้าใจการมีชีวิตในช่วงบั้นปลายได้เป็นอย่างดี

การแสดงของ Frances McDormand นี่แหละคือที่สุดของหนัง นักแสดงสายรางวัลคนนี้ตัวจริงเสียง สีหน้าแววตา น้ำเสียง การเคลื่อนไหว ถ่ายทอดของคนเหงาไร้ความหวัง มันทำให้เราเห็นอกเห็นใจตัวละครขึ้นมาทันที ทำไมเธอจึงเป็นแบบนี้ทั้งที่อยู่ในประเทศที่ยิ่งใหญ่อย่างอเมริกา การแสดงของเธอจึงเป็นกระบอกเสียงให้กับคนชราคนสูงวัย เราทึ่งกับหน้าที่การแสดงออกมา เก็บกักความรู้สึกอย่างระมัดระวัง ทุกอย่างล้วนต้องใช้ความสามารถทางการแสดงชั้นสูง ซึ่งเธอเองถ่ายทอดบทบาทนี้ได้อย่างหมดจด ถ้าไม่มีเธอ หนังเรื่องนี้คงไม่โดนใจนักวิจารณ์จนได้ออสการ์แน่ๆ